عشایر با وجود آنکه از امکانات شهر نشینی به دور هستند اما به واسطه معماری عجین شده با طبیعت هر روز حقیقت را در می یابد. طبیعت با دستانی گشاده با هر طلوع با آنهاست. عشایر هر روز ساحت آسمان را نظاره می کند. آسمان همواره در اختیار اوست. عشایر کجا و انسان شهر نشینی که در یک مکعب روزگار می گذراند کجا! وسعت دید یک عشایر بی انتهاست چراکه او از مصاحبت آفتاب می آید. کتابخانه عاشیری رویش را به طبیعت می گشاید. از این رو از هر طرف بنگری صفحه ای از کتاب طبیعت به رویت باز است و عشایر این کتاب زنده را آن به آن خوانش می کند بی آنکه بداند.